Verloren in het verkeer en de verkeersborden in Japan werd me één ding heel duidelijk: misschien ga ik het wel over een andere boeg gooien. Het stemmetje dat ik zolang heb weggedrukt krijgt eindelijk ruimte om te spreken. Het is niet dat ik mijn oude muziek niet meer leuk vind, maar ik ben het ontgroeid.

Het is als die ene jurk waar je heel lang voor hebt gespaard. Keer op keer liep je langs de etalage, verzonken in gedachten. Hoe zal die me staan? Hoe reageren ze op school? Na lang sparen kun je d’r eindelijk kopen. Nog nooit was je zo trots, ze zit als gegoten. Eerst draag je de jurk spaarzaam, alleen op gala’s en eerste dates. Daarna stiekem naar school, tijdens het avondeten en het uitlaten van de hond.

Maar dan toch opeens is daar die dag: de jurk is te klein geworden. Met dezelfde liefde waarop je haar ooit zo graag hebt gedragen, laat je haar nu hangen in de kast. Je draagt haar verder in je hart.

Ik heb ervaren dat het goed is om uit te zoomen, terug te gaan naar wat je rust brengt, juist als de wereld de volumeknop opendraait. Of dat nou op je kamer is, of tijdens een reis naar een ander land. Even terug naar de basis. Wie ben ik ook alweer in alle drukte en vastgeroeste routines? Wie ben ik ook alweer als niemand kijkt?

Gun jezelf die vrijheid, gun jezelf om los te koppelen, letterlijk. Dat betekent helemaal niet dat het slecht met je gaat, je kiest alleen voor wat er echt toe doet.

Ik was laatst op schrijverskamp in Noorwegen en hoorde daar het gezegde: ‘De beste tijd om een boom te planten is twintig jaar geleden. Het tweede beste moment is nu.’ Ik heb zin in nu! Sterker nog: “Ik heb er zinnin in”, zoals ik me als driejarige altijd versprak.

Zullen we morgen dan maar losgaan? M.

Foto's Vogue

© WILLEMSKANTINE